Laatst geüpdatet op september 16, 2022 by Redactie
Uit een nieuwe studie bleek dat het hebben van een partner een grotere impact had dan het hebben van kinderen bij het voorkomen van eenzaamheid onder oudere volwassenen tijdens de eerste golf van de pandemie. Onderzoekers van de University of Rhode Island, University of Florence, University of Maryland Baltimore County en de SGH Warsaw School of Economics analyseerden gegevens van meer dan 35.000 volwassenen van 50 jaar en ouder uit de Survey of Health, Aging and Retirement in Europe om te onderzoeken of oudere volwassenen zonder partner en kinderen meer eenzaamheid meldden en hoe dat veranderde in de loop van de pandemie.
Voorafgaand aan de pandemie, wanneer gevraagd: “Heb je je de laatste tijd eenzaam gevoeld?” die oudere volwassenen die de ene band niet hadden maar de andere hadden (ouders zonder partner of met partner en zonder kinderen) liepen een groter risico op eenzaamheid. Tijdens de pandemie deed deze gecombineerde status er echter minder toe. Belangrijker was de onafhankelijke status van ofwel zonder partner ofwel kinderloos. En specifiek, het niet hebben van een partner had de grootste invloed op eenzaamheid.
Tijdens de eerste golf van de pandemie werd aan respondenten gevraagd: “Heb je je de laatste tijd eenzaam gevoeld?” en “heb je je eenzamer gevoeld dan vóór de pandemie?” Terwijl mensen zonder partner en mensen zonder kinderen beide meer kans hadden om eenzaamheid te ervaren, hadden mensen zonder partner meer kans om een grotere verschuiving in hun eenzaamheid te ondergaan.
Volgens URI-assistent-professor gezondheidsstudies Nekehia Quashie, een van de auteurs van de studie: “Wat we ontdekten, is dat mensen zonder partner een hoger risico hadden om eenzaam te zijn – zelfs als ze niet eenzaam waren voorafgaand aan de pandemie. Ze hadden een groter risico om in eenzaamheid te verkeren, meer dan degenen die geen kinderen hadden.”
Degenen die vóór de pandemie eenzaam waren, hadden minder kans om de eenzaamheid te verlaten, ongeacht hun status, zei Quashie.
Lees ook: 4 stappen om met eenzaamheid om te gaan
In het decennium voorafgaand aan de pandemie hebben academici en volksgezondheidsfunctionarissen zich om verschillende redenen steeds meer zorgen gemaakt over eenzaamheid, vooral onder oudere volwassenen. Met de komst van de COVID-19-pandemie en de mitigatie-inspanningen die volledig gericht waren op maatregelen zoals “fysieke afstand” en het minimaliseren van sociale interacties buiten het directe huishouden, nam deze bezorgdheid toe – vooral voor groepen die al een groter risico liepen op eenzaamheid, zei Quashie om de reden van de studie.
Interessant is dat “verwante” oudere volwassenen (zonder partner en kinderloos), hoewel ze nog steeds het risico liepen op eenzaamheid, niet eenzamer waren dan de andere twee groepen (ouders zonder partner, met partner zonder kinderen) voorafgaand aan de pandemie. Tot verbazing van de onderzoekers gold dit in de loop van de pandemie.
“Met degenen die ‘verwant’ zijn, is het mogelijk dat ze een reeks middelen en verschillende copingstrategieën hebben ontwikkeld om een situatie te beheren waarin ze geen grote netwerken hebben om op te vertrouwen – of dat nu een onmiddellijke persoonlijke crisis is of, zoals we zagen in de pandemie, een grote volksgezondheidscrisis”, zei Quashie.
Ze voegde eraan toe: “Vergeet niet dat het concept van eenzaamheid erg subjectief is – in wezen zien we eenzaamheid ontstaan wanneer de gewenste of verwachte sociale interacties niet overeenkomen met hun realiteit. Mensen hebben dus verschillende drempels voor eenzaamheid.”
Hoewel de studie geen welzijnsuitkomsten zoals angst en depressie onderzocht, benadrukken de resultaten het verhoogde risico op eenzaamheid onder bepaalde groepen – zowel vóór als tijdens de pandemie.
