Laatst geüpdatet op maart 27, 2024 by Redactie
Mensen kunnen simpelweg doodgaan omdat ze het hebben opgegeven, het leven ze heeft verslagen en ze vinden dat een nederlaag onvermijdelijk is, volgens nieuw onderzoek. De studie is de eerste om de klinische markers te beschrijven voor ‘give-up-itis’, een term die wordt gebruikt om te beschrijven wat medisch bekend is als psychogene dood. Het volgt meestal een trauma waarvan een persoon denkt dat er geen ontsnapping mogelijk is, waardoor de dood de enige rationele uitkomst lijkt. Indien niet tegengehouden, komt de dood gewoonlijk drie weken na de eerste fase van terugtrekking voor.
De onderzoeker zei: “Psychogene dood is echt. Het is geen zelfmoord, het is niet gekoppeld aan een depressie, maar de daad van het opgeven van het leven en sterven meestal binnen enkele dagen, is een zeer reële aandoening die vaak gepaard gaat met een ernstig trauma.”
Hij beschrijft in klinische details de vijf stadia die leiden tot progressieve psychologische achteruitgang en suggereert dat het opgeven ervan kan voortvloeien uit een verandering in een frontaal-subcortaal circuit van de hersenen dat bepaalt hoe een persoon doelgericht gedrag handhaaft. De meest waarschijnlijke kandidaat in de hersenen is het anterieure cingulate-circuit, verantwoordelijk voor motivatie en het initiëren van doelgericht gedrag. Dood is niet onvermijdelijk bij iemand die last heeft van ‘give-up-itis’ en kan in elk stadium door verschillende dingen worden omgekeerd. De meest voorkomende interventies zijn fysieke activiteit en/of een persoon de situatie kan zien als ten minste gedeeltelijk onder controle, wat beide de afgifte van de feel-good stof dopamine veroorzaken.
De vijf stadia van give-up-itis zijn:
Sociale terugtrekking – meestal na een psychologisch trauma. Mensen in dit stadium kunnen een opvallende terugtrekking, gebrek aan emotie, lusteloosheid en onverschilligheid vertonen en zelf-geabsorbeerd worden.
Apathie – een emotionele of symbolische ‘dood’, diepe apathie is gezien bij krijgsgevangenen en bij overlevenden van scheepswrakken en vliegtuigcrashes. Het is een demoraliserende melancholie anders dan boosheid, verdriet of frustratie. Het is ook beschreven als iemand die niet langer streeft naar zelfbehoud. Mensen in deze fase zijn vaak verward, hun instinct voor reinheid is verdwenen.
Aboulie – een ernstig gebrek aan motivatie in combinatie met een gedempte emotionele reactie, een gebrek aan initiatief en een onvermogen om beslissingen te nemen. Mensen in dit stadium zullen waarschijnlijk niet praten, stoppen vaak met douchen of eten en trekken zich verder en dieper in zichzelf in.
In dit stadium heeft een persoon intrinsieke motivatie verloren – het vermogen of de wens om te beginnen met handelen om zichzelf te helpen – maar ze kunnen nog steeds gemotiveerd worden door anderen, door overtuigende koestering, redenering, antagonisme en zelfs door een fysieke aanval. Zodra externe motivators zijn verwijderd, keert de persoon terug naar traagheid.
Psychische akinesia – een verdere daling van de motivatie. De persoon is bewust maar in een staat van diepe apathie en onbewust van of ongevoelig voor zelfs extreme pijn, zelfs niet terugdeinzend als ze worden geraakt, en ze zijn vaak incontinent en blijven in hun eigen viesheid liggen. Een gebrek aan pijnrespons wordt beschreven in een casestudy waarin een jonge vrouw, later gediagnosticeerd met psychische akinesie, tijdens het bezoek aan het strand aan tweedegraads brandwonden leed, omdat ze zichzelf niet uit de hitte van de zon had verwijderd.
Psychogene dood – Deze laatste fase is het uiteenvallen van een persoon. Het is wanneer iemand het opgeeft. Ze kunnen in hun eigen uitwerpselen liggen en niets – geen waarschuwing, geen slaan, geen pleiten kan hen doen leven.
De voortgang van fase vier, psychische akinesie, naar fase vijf, psychogene dood, duurt over het algemeen drie tot vier dagen en kort voor de dood is er vaak een valse dageraad – een flikkering van het leven, bijvoorbeeld wanneer iemand plotseling een sigaret geniet.
