Laatst geüpdatet op september 16, 2022 by Redactie
Als je niet kunt stoppen met dingen te zeggen of te doen waar je later spijt van krijgt, is hier een diagnostische test voor jou: Onderzoekers van de University of California, Berkeley, hebben een manier gevonden om beter te bepalen wanneer handelen op basis van iemands ergste impulsen bijna pathologisch is.
Blijkt dat roekelozer handelen wanneer je emoties hoog oplopen, kan worden gecorreleerd met hoe snel je reageert op stimulerende beelden, vooral verontrustende, volgens de bevindingen.
Onderzoekers van UC Berkeley en Harvard University, naast een paar andere instellingen, zochten een nieuwe manier om ‘negatieve urgentie’ te evalueren, een klinische vorm van impulsiviteit die verband houdt met depressie, obsessief-compulsieve stoornis, eetstoornissen, zelfbeschadiging, bipolaire stoornis en ADHD.
Lees ook: 9 manieren om geen dingen te zeggen die je niet meent
Negatieve urgentie wordt traditioneel gemeten met een zelfrapportagevragenlijst, maar om een betrouwbaardere maatstaf te bieden, ontwikkelden onderzoekers wat zij een ‘emotionele stopsignaaltaak’ noemen.
“Deze nieuwe maatregel is opwindend omdat het een objectievere manier biedt om negatieve urgentie te beoordelen die mentale problemen voorspelt”, zei co-hoofdauteur Sheri Johnson, een professor psychologie aan de UC Berkeley.
De emotionele stop-signaaltaak werd uitgevoerd door 450 studiedeelnemers, waaronder 150 psychiatrische patiënten. Ze bekeken op een computerscherm een mix van geruststellende en verontrustende foto’s, zoals kinderen die met kittens speelden en een uitgehongerd hongersnoodslachtoffer, en beoordeelden vervolgens elke foto door op een “positieve” of “negatieve” knop te drukken.
Af en toe werd een verontrustend beeld gevolgd door een “stop” -signaal om te voorkomen dat deelnemers aan de studie zouden reageren. Degenen wier zelfbeoordeling een slechte impulscontrole aangaf, waren zo snel op de trekker dat ze vaak op de foto reageerden nog voordat het stopbord verscheen.
“De resultaten suggereren dat sommige mensen meer moeite hebben met het beheersen van impulsen die worden aangedreven door negatieve emoties. Dit is belangrijk omdat, in het ergste geval, negatieve emotiegerelateerde impulsiviteit kan leiden tot extreem gedrag zoals zelfbeschadiging en zelfmoord,” zei studeer co-lead auteur JD Allen, een visiting scholar aan UC Berkeley en een onderzoeker aan het Oberlin College and Conservatory in Ohio.
De standaardmaat voor het screenen op negatieve tegenspoed is de UPPS-P Impulsive Behavior Scale, die eigenschappen meet als handelen zonder na te denken, een gebrek aan doorzettingsvermogen of focus, en de neiging om nieuwe en opwindende ervaringen op te zoeken.
Hoewel impulsiviteit vaak wordt geassocieerd met leuk en spontaan zijn, kan het ook leiden tot roekeloos of destructief gedrag tegenover jezelf of anderen. En het kan een uitdaging zijn om te bepalen wanneer een slechte impulsbeheersing leeftijdsgeschikt en gezond is versus een mogelijk teken van een psychische aandoening, vooral bij jonge kinderen.
“Het is normaal om te huilen als je verdrietig bent of om je stem te verheffen als je boos bent”, zei Allen. “Maar als een persoon niet kan stoppen met huilen als hij eenmaal is begonnen, of driftbuien krijgt en agressief wordt, kan dit een waarschuwingssignaal zijn van onderliggende kwetsbaarheid voor psychiatrische problemen en bijbehorende gedragsproblemen.”
Lees ook: Hoe herken je iemand met een donkere persoonlijkheid?
Hoe ze het onderzoek hebben uitgevoerd
Voor het onderzoek werden 450 volwassenen gerekruteerd van universiteiten en de omliggende gemeenschappen, evenals van psychiatrische afdelingen. Ze vulden de UPPS-P Impulsief Gedragsschaal in om zichzelf te beoordelen op negatieve en positieve urgentie. Vervolgens bekeken ze een snel bewegende reeks foto’s op een computerscherm en categoriseerden ze elke afbeelding als positief of negatief.
Bij onaangename beelden hadden deelnemers die hoog scoorden op de negatieve urgentieschaal meer moeite om hun vinger van de knop te houden, zelfs als er een stopknop verscheen.
Om de betrouwbaarheid van de taak over langere perioden te testen, namen 61 psychiatrische patiënten de taak twee keer, een keer in het ziekenhuis en opnieuw, tot zes maanden later, nadat ze waren vrijgelaten. Hun resultaten bleven consistent, wat wijst op de stabiliteit van het testprotocol.
