Laatst geüpdatet op september 5, 2022 by Redactie
We creëren talloze herinneringen terwijl we ons leven leiden, maar veel hiervan vergeten we. Waarom? In tegenstelling tot de algemene veronderstelling dat herinneringen met de tijd vergaan, is ‘vergeten’ misschien geen slechte zaak – dat is volgens wetenschappers die geloven dat het een vorm van leren kan zijn.
De wetenschappers achter de nieuwe theorie suggereren dat veranderingen in ons vermogen om toegang te krijgen tot specifieke herinneringen, gebaseerd zijn op feedback uit de omgeving en voorspelbaarheid. In plaats van een bug te zijn, kan vergeten een functioneel kenmerk van de hersenen zijn, waardoor het dynamisch kan interageren met de omgeving.
In een veranderende wereld zoals die waarin wij en vele andere organismen leven, kan het vergeten van sommige herinneringen gunstig zijn, omdat dit kan leiden tot flexibeler gedrag en betere besluitvorming. Als herinneringen zijn opgedaan in omstandigheden die niet helemaal relevant zijn voor de huidige omgeving, kan het vergeten ervan een positieve verandering zijn die ons welzijn verbetert.
Dus in feite geloven de wetenschappers dat we sommige herinneringen leren vergeten, terwijl we andere belangrijke behouden. Vergeten gaat natuurlijk ten koste van verloren informatie, maar een groeiend aantal onderzoeken geeft aan dat vergeten, althans in sommige gevallen, te wijten is aan gewijzigde geheugentoegang in plaats van geheugenverlies.
Lees ook: Twee unieke manieren om mooie herinneringen vast te leggen!
De nieuwe theorie is voorgesteld door dr. Tomás Ryan, universitair hoofddocent aan de School of Biochemistry and Immunology en het Trinity College Institute of Neuroscience aan het Trinity College Dublin, en dr. Paul Frankland, professor in de afdeling psychologie aan de Universiteit van Toronto en de Ziekenhuis voor zieke kinderen in Toronto.
Dr. Ryan, wiens onderzoeksteam is gevestigd in het Trinity Biomedical Sciences Institute (TBSI), zei:
“Herinneringen worden opgeslagen in ensembles van neuronen die ‘engramcellen’ worden genoemd en het succesvol oproepen van deze herinneringen omvat de reactivering van deze ensembles. De logische uitbreiding hiervan is dat vergeten optreedt wanneer engramcellen niet opnieuw kunnen worden geactiveerd. De herinneringen zelf zijn er nog, maar als de specifieke ensembles niet kunnen worden geactiveerd, kunnen ze niet worden opgeroepen. Het is alsof de herinneringen in een kluis zijn opgeslagen, maar je kunt je de code niet herinneren om deze te ontgrendelen.
“Onze nieuwe theorie stelt voor dat vergeten te wijten is aan het hermodelleren van circuits die engramcellen van een toegankelijke naar een ontoegankelijke toestand schakelt. Omdat de snelheid van vergeten wordt beïnvloed door omgevingscondities, stellen we voor dat vergeten eigenlijk een vorm van leren is die de toegankelijkheid van het geheugen verandert in lijn met de omgeving en hoe voorspelbaar het is.”
Dr. Frankland voegde toe:
“Er zijn meerdere manieren waarop onze hersenen vergeten, maar ze werken allemaal om het engram – de fysieke belichaming van een herinnering – moeilijker toegankelijk te maken.”
Sprekend over het geval van pathologisch vergeten bij ziekte, merken Dr. Ryan en Dr. Frankland op:
“Belangrijk is dat we geloven dat dit ‘natuurlijke vergeten’ onder bepaalde omstandigheden omkeerbaar is, en dat in ziektetoestanden – zoals bij mensen met de ziekte van Alzheimer bijvoorbeeld – deze natuurlijke vergeetmechanismen worden gekaapt, wat resulteert in een sterk verminderde engramcel toegankelijkheid en pathologisch geheugenverlies.”