Laatst geüpdatet op februari 17, 2025 by Redactie
In Zuidoost-Azië is de stinkende vrucht (doerian) op veel openbare plaatsen, zoals de metro en hotels, verboden. Bij het openen van de tropische vrucht komt een doordringende geur vrij. Sommige mensen vinden de geur ruiken naar een mengsel van bedorven eieren en braaksel.
Niettemin wordt de ‘stinkvrucht’ vanwege zijn uitzonderlijke smaak als een delicatesse beschouwd en tegen hoge prijzen verkocht. Ondertussen wint het ook in westerse landen aan belang. De doerian (van het Maleis “duri” = doorn, ruggengraat) is afkomstig uit Zuidoost-Azië en groeit aan de doerian- of civetboom, die tot 40 meter hoog kan worden. De grootste producenten zijn Thailand, Maleisië en Indonesië.
De grote ei- tot peervormige vruchten wegen, afhankelijk van de soort, tot wel drie kilogram. Ze hebben een bruingroene tot geelbruine, leerachtige schaal met dikke, korte stekels. Binnenin bevindt zich het geelachtige vruchtvlees met vier tot vijf segmenten en verschillende zaden. Het is romig en smaakt naar boterachtige vanillepudding met een vleugje karamel. Hoe rijper de stinkvrucht, hoe sterker de typische onaangename zoet-rottige geur. Biologisch gezien is de geur logisch, omdat het dieren aantrekt die het fruit eten en de zaden via hun uitwerpselen verspreiden.
De “koningin van de tropische vruchten” is tijdens de oogsttijd op elke straathoek in Zuidoost-Azië te vinden. Je kunt horen dat het fruit rijp is door het doffe, diepe geluid dat je hoort als je erop klopt. In Europa is doerian meestal gepeld en hermetisch verpakt te vinden in het koelvak van goed gesorteerde Aziatische supermarkten.
Wie het aandurft om deze cultvrucht te proberen, moet letten op de versheid ervan en misschien zijn neus dichtknijpen. Het vruchtvlees wordt meestal rauw gegeten, maar smaakt ook lekker als chutney of verwerkt in ijs en gebak. De stinkvrucht is zeer energierijk (144 kcal per 100 g) en bevat waardevolle flavonoïden, vitaminen zoals vitamine C (42 mg) en mineralen zoals calcium (12 mg) en kalium (601 mg).
