Laatst geüpdatet op augustus 14, 2020 by Redactie
Van Sinatra tot Katy Perry, beroemdheden hebben lang gezongen over de kracht van een glimlach – hoe het je oppakt, je kijk verandert en je in het algemeen een beter gevoel geeft. Maar is het allemaal schijn en bedrog, of is er een wetenschappelijke onderbouwing voor de bewering? Baanbrekend onderzoek van de University of South Australia bevestigt dat lachen je geest kan misleiden om positiever te worden, simpelweg door je gezichtsspieren te bewegen.
De studie evalueerde de impact van een geheime lach op de perceptie van gezichts- en lichaamsuitdrukkingen. In beide scenario’s werd een glimlach opgewekt doordat deelnemers een pen tussen hun tanden hielden, waardoor hun gezichtsspieren gedwongen werden de beweging van een glimlach na te bootsen. Uit het onderzoek bleek dat spieractiviteit in het gezicht niet alleen de herkenning van gezichtsuitdrukkingen verandert, maar ook lichaamsuitdrukkingen, waarbij beide meer positieve emoties opwekken.
Hoofdonderzoeker en deskundige op het gebied van menselijke en kunstmatige cognitie, dr. Fernando Marmolejo-Ramos van UniSA, zegt dat de bevinding belangrijke inzichten heeft voor de geestelijke gezondheid.
“Als je spieren zeggen dat je gelukkig bent, is de kans groter dat je de wereld om je heen op een positieve manier ziet”, zegt dr. Marmolejo-Ramos.
Lees ook: Gezondheidsvoordelen van lachen
“In ons onderzoek hebben we ontdekt dat wanneer je krachtig het glimlachen oefent, het de amygdala – het emotionele centrum van de hersenen – stimuleert, die neurotransmitters vrijgeeft om een emotioneel positieve toestand te stimuleren.
“Voor de geestelijke gezondheid heeft dit interessante implicaties. Als we de hersenen kunnen misleiden om stimuli als ‘gelukkig’ te zien, dan kunnen we dit mechanisme mogelijk gebruiken om de geestelijke gezondheid te verbeteren.”
De studie repliceerde de bevindingen van het ‘verborgen’ glimlach-experiment door te evalueren hoe mensen een reeks gezichtsuitdrukkingen interpreteren (van frons tot glimlachen) met behulp van het pen-in-tanden-mechanisme; Vervolgens breidde het dit uit met bewegende beelden met puntlicht (variërend van droevige wandelvideo’s tot vrolijke wandelvideo’s) als visuele stimuli.
Dr. Marmolejo-Ramos zegt dat er een sterk verband bestaat tussen actie en perceptie.
“In een notendop, perceptuele en motorsystemen zijn met elkaar verweven wanneer we emotioneel prikkels verwerken”, zegt Dr. Marmolejo-Ramos.
“Een‘ fake it ’til you make it’-benadering zou meer krediet kunnen hebben dan we verwachten.”
