Laatst geüpdatet op september 12, 2022 by Redactie
“Jij bent zo slim!” Volgens een nieuwe studie van de University of Georgia kan deze bemoedigende reactie meer kwaad dan goed doen voor de rekenprestaties van kinderen. Uit het onderzoek is gebleken dat het aanmoedigen van kinderen met reacties die verband houden met hun persoonlijke eigenschappen of aangeboren vaardigheden hun wiskundemotivatie en -prestaties in de loop van de tijd kan temperen.
Ouders die opmerkingen maken die de prestaties van hun kinderen koppelen aan persoonlijke kenmerken zoals intelligentie (bijv. “Je bent zo slim” of “Wiskunde is gewoon niet jouw ding”), gebruiken zogenaamde persoonsreacties. Daarentegen gebruiken ouders die de acties van hun kinderen, zoals inspanning of strategiegebruik, koppelen aan hun prestaties (bijvoorbeeld “Je hebt hard gewerkt” of “Wat kan nuttig zijn de volgende keer dat je een wiskundetoets hebt?”) procesreacties.
Lees ook: Zo maak je wetenschap leuk en toegankelijk voor kinderen
“Persoonsgerichte lof klinkt op het eerste gezicht goed, maar uiteindelijk kan het de motivatie van studenten ondermijnen als ze voor uitdagingen komen te staan”, zegt Barger. “Omdat als je tegen uitdagingen aanloopt nadat je is verteld dat je zo slim bent, je misschien denkt: ‘Misschien hadden ze het bij het verkeerde eind’. We weten ook dat mensen de neiging hebben om wiskunde te beschouwen als iets dat sommige mensen kunnen en anderen niet, en die taal is vrij gebruikelijk, of het nu onder ouders of leraren is, zelfs bij jonge kinderen.”
Strategie en inspanning prijzen
Voor het onderzoek vroegen onderzoekers meer dan 500 ouders om te rapporteren over hoe ze reageren op de rekenprestaties van hun kinderen en hun wiskundige overtuigingen en doelen. Studenten werden gedurende een jaar in twee golven beoordeeld om hun wiskundemotivatie en -prestaties te meten.
De resultaten toonden aan dat ouders die rekenvaardigheid als veranderlijk beschouwden, eerder procesreacties gaven die waren gericht op het gebruik en de inspanningen van hun kinderen in plaats van op hun intelligentie of andere persoonlijke eigenschappen.
Daarentegen gaven ouders die geloven dat rekenvaardigheid onveranderlijk is en dat wiskunde niet constructief kan zijn, meer persoonsgerichte antwoorden. Ouders met hoge verwachtingen van hun kinderen gaven een combinatie van beide antwoorden.
Hoewel de antwoorden die strategie en inspanning benadrukten, geen verband hielden met prestatieresultaten, hadden kinderen die meer antwoorden kregen over hun persoonlijke eigenschappen – in het bijzonder met betrekking tot falen – meer kans om moeilijkere wiskundeproblemen te vermijden, vertoonden ze hogere niveaus van wiskundeangst en scoorden ze lager op een rekentoets.
“Er zijn een aantal mogelijke redenen waarom procesberichten niet noodzakelijkerwijs de rekenprestaties verbeteren”, zegt Barger. “Het kan zijn dat ze nu zo vaak voorkomen dat ze gewoon overspoelen, en dat heeft niet zoveel impact. En het kan ook zijn dat sommige van deze berichten niet correct landen als ze niet authentiek zijn. Bij de reacties van personen zagen we echter duidelijke verbanden met angst en minder voorkeur voor uitdagende wiskundige problemen.”
Een boost voor wiskundemotivatie
Omdat reacties van personen een slechte wiskundige aanpassing van kinderen voorspellen, raden onderzoekers aan om dit soort reacties thuis en in de klas te beperken.
“Het heeft niet per se enig voordeel om te praten over of mensen wel of geen wiskundemensen zijn, want als je een student bent die begint te worstelen, ga je denken dat je misschien geen wiskundepersoon bent”, zei Barger.
De tweede aanbeveling voor ouders is om na te denken over hun eigen overtuigingen en doelen voor hun kinderen en te onderzoeken hoe deze hen ertoe kunnen brengen persoonlijk te reageren of te verwerken. Gewoon ouders vertellen om niet over rekenvaardigheid te praten, is misschien niet genoeg.
In plaats daarvan zou het een lange weg kunnen gaan om ouders ervan te overtuigen dat rekenprestaties kunnen verbeteren.
Veel ouders prijzen de individuele kenmerken van hun kinderen als een vorm van aanmoediging, maar minder focussen op hoe leerlingen presteren en meer op hun strategie en plezier in wiskunde zou een effectievere manier kunnen zijn om de motivatie te vergroten.
Lees ook: 5 soorten van leerproblemen bij kinderen
Dit betekent het gebruik van antwoorden als “Waarom denk je dat dat is gebeurd?” of “Heb je plezier gehad?” in plaats van reacties als “Je bent zo slim” of “Wiskunde is gewoon niet jouw ding.”
“We zouden ook moeten vragen of ouders geloven dat rekenvaardigheid kan veranderen en of ze falen zien als een kans om te leren, omdat dit verband lijkt te houden met reacties van minder mensen”, zei Barger. “Dit is effectiever dan alleen een checklist geven van dingen die te zeggen zijn.”
