Laatst geüpdatet op januari 14, 2020 by Redactie
Van nature zijn mensen sociale wezens. Maar naarmate we ouder worden, veranderen de persoonlijke dynamiek en levensstijlen, wat kan leiden tot eenzaamheid en isolatie. Omdat er veel oudere volwassenen zijn die steeds vaker naar seniorenwoningen verhuizen, probeerden onderzoekers van de University of California San Diego School of Medicine de gemeenschappelijke kenmerken te identificeren van bewoners die zich eenzaam voelen in deze omgevingen.
“Eenzaamheid wedijvert met roken en obesitas wat betreft de impact op het verkorten van de levensduur,” zei senior auteur Dilip V. Jeste, MD. “Het is een groeiend probleem voor de volksgezondheid en het is belangrijk dat we de onderliggende oorzaken van eenzaamheid identificeren vanuit het perspectief van de senioren, zodat we het kunnen helpen oplossen en de algehele gezondheid, het welzijn en de levensduur van onze vergrijzende bevolking verbeteren.”
De nieuwe studie wees uit dat de ervaring van mensen die met eenzaamheid leven wordt bepaald door een aantal persoonlijke en omgevingsfactoren. Onderzoekers hebben anderhalf uur individuele interviews gehouden met 30 volwassenen in de leeftijd van 67 tot 92, onderdeel van een algemene studie ter evaluatie van de fysieke, mentale en cognitieve functies van 100 oudere volwassenen die in de zelfstandige woonsector van een senioren woongemeenschap wonen San Diego. In deze gemeenschappelijke omgeving meldde 85 procent van de bewoners matige tot ernstige niveaus van eenzaamheid.
Lees ook: Hoe voel je je niet meer eenzaam?
Drie hoofdthema’s kwamen uit het onderzoek naar voren:
- Leeftijdsgebonden verliezen en onvoldoende sociale vaardigheden werden beschouwd als primaire risicofactoren voor eenzaamheid. Sommige bewoners spraken over het verlies van echtgenoten, broers en zussen en vrienden als de oorzaak van hun eenzaamheid. Anderen noemden hoe het maken van nieuwe vrienden in een seniorengemeenschap de overleden vrienden waarmee ze zijn opgegroeid niet kan vervangen.
- Het gevoel van eenzaamheid werd vaak geassocieerd met een gebrek aan doel in het leven. “We hoorden krachtige opmerkingen als: ‘Het is een beetje grijs en opsluitend’,” zei Jeste. “Anderen uitten een gevoel van “niet gehecht zijn, niet veel betekenis hebben en zich niet erg hoopvol voelen” of “verloren zijn en geen controle hebben.”
- Het onderzoeksteam ontdekte ook dat wijsheid, inclusief compassie, een factor leek te zijn die eenzaamheid voorkwam. “Een deelnemer sprak over een techniek die ze al jaren gebruikte en zei:” als je je eenzaam voelt, ga dan op pad en doe iets voor iemand anders.” Dat is proactief, ” zei Jeste. Andere beschermende factoren waren acceptatie van veroudering en comfort met alleen zijn. “Een bewoner vertelde ons: ‘Ik heb het verouderingsproces geaccepteerd. Ik ben er niet bang voor. Ik klom in de bergen. Ik wil blijven bewegen, zelfs als ik moet kruipen. Ik moet realistisch zijn over het ouder worden , maar ik beschouw en accepteer het leven als een overgang,” merkte Jeste op. “Een andere bewoner antwoordde: ‘Ik voel me misschien alleen, maar dat betekent niet dat ik eenzaam ben. Ik ben trots dat ik alleen kan leven.'”
