Laatst geüpdatet op januari 22, 2021 by Redactie
Een glimlach die de wangen oplicht en de ogen rimpelt, wordt door velen als echt oprecht beschouwd. Maar nieuw onderzoek aan de Carnegie Mellon University doet twijfels rijzen over de vraag of deze vrolijke gezichtsuitdrukking anderen noodzakelijkerwijs vertelt hoe iemand zich echt van binnen voelt. In feite lijken deze ‘lachende ogen’, Duchenne-glimlachen genaamd, eerder verband te houden met de lachintensiteit, in plaats van te fungeren als een indicator of iemand gelukkig is of niet, zei Jeffrey Girard, een voormalig postdoctoraal onderzoeker bij CMU’s Language. Technologies Institute.
“Ik denk dat het mogelijk is dat we kunnen ontdekken hoe sterk iemand positieve emoties voelt op basis van hun glimlach”, zei Girard. “Maar het wordt een beetje ingewikkelder dan alleen maar vragen: ‘Bewogen hun ogen?'”
Lees ook: Gezondheidsvoordelen van lachen
Of het mogelijk is om iemands emoties te peilen op basis van hun gedrag, is een onderwerp van debat binnen de disciplines psychologie en informatica, vooral omdat onderzoekers geautomatiseerde systemen ontwikkelen voor het volgen van gezichtsbewegingen, gebaren, stemvervormingen en woordkeuze.
Duchenne-glimlach is misschien niet zo populair als de Mona Lisa-glimlach of Bette Davis-ogen, maar er is een kamp binnen de psychologie dat gelooft dat ze een nuttige vuistregel zijn om geluk te meten. Maar een ander kamp is sceptisch. Girard, die gezichtsgedrag bestudeert en samen met Louis-Phillippe Morency van CMU werkte aan de ontwikkeling van een multimodale benadering voor het volgen van gedrag, zei dat sommige onderzoeken de lachhypothese van Duchenne lijken te ondersteunen, terwijl andere onderzoeken aantonen hoe het faalt.
Dus gingen Girard en Morency, samen met Jeffrey Cohn van de Universiteit van Pittsburgh en Lijun Yin van de Binghamton University, op zoek naar een beter begrip van het fenomeen. Ze namen 136 vrijwilligers in dienst die ermee instemden hun gezichtsuitdrukkingen op te nemen bij het voltooien van laboratoriumtaken die bedoeld waren om hen amusement, schaamte, angst of fysieke pijn te laten voelen. Na elke taak beoordeelden de vrijwilligers hoe sterk ze verschillende emoties voelden.
Ten slotte maakte het team video’s van de glimlach die tijdens deze taken optrad en liet deze zien aan nieuwe deelnemers (d.w.z. juryleden), die probeerden te raden hoeveel positieve emotie de vrijwilligers voelden tijdens het glimlachen.
In tegenstelling tot de meeste eerdere onderzoeken naar de glimlach van Duchenne, zocht dit werk eerder naar spontane uitdrukkingen dan naar geposeerde glimlachen, en de onderzoekers namen video’s van de gezichtsuitdrukkingen op van begin tot eind in plaats van foto’s te maken. Ze namen ook nauwgezette metingen van de lachintensiteit en ander gezichtsgedrag.
Hoewel de glimlachen van Duchenne 90% uitmaakten van de glimlachen die optraden wanneer positieve emoties werden gerapporteerd, vormden ze ook 80% van de glimlachen die optraden als er geen positieve emotie werd gerapporteerd. De conclusie dat een Duchenne-glimlach een positieve emotie moet betekenen, zou dus vaak een vergissing zijn. Aan de andere kant vonden de menselijke juryleden glimlachende ogen dwingend en hadden ze de neiging om te raden dat vrijwilligers die Duchenne-glimlach toonden meer positieve emoties voelden.
Lees ook: Waarom het oké is om je kwetsbaar op te stellen
“Het is erg belangrijk om te kijken naar hoe mensen hun gezichten daadwerkelijk bewegen en ook om te zien hoe mensen afbeeldingen en video’s van gezichten beoordelen, omdat onze intuïties soms verkeerd zijn”, zei Girard.
“Deze resultaten benadrukken de noodzaak om de subtiliteiten van menselijke emoties en gezichtsuitdrukkingen te modelleren”, zegt Morency. “We moeten verder gaan dan prototypische expressie en rekening houden met de context waarin de expressie plaatsvond.”
Het is bijvoorbeeld mogelijk dat iemand op een bruiloft hetzelfde gedrag vertoont als op een begrafenis, maar de emoties van de persoon zouden heel anders zijn.
Geautomatiseerde methoden voor het monitoren van gezichtsuitdrukkingen maken het mogelijk om gedrag veel gedetailleerder te onderzoeken. Bij de glimlach van Duchenne zijn slechts twee gezichtsspieren betrokken, maar nieuwe systemen maken het mogelijk om naar 30 verschillende spierbewegingen tegelijk te kijken.
